Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ελλάδα: 21 Απριλίου 1967


Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου 


Ηταν 21η Απριλίου του 1967. Βρισκόμουνα στο Μόναχο, μαζί με 15 άλλους δημοσιογράφους. Μας είχε καλέσει η Μπε Εμ Βε, να επισκεφθούμε το εργοστάσιό της. Είχαμε φύγει από την Αθήνα στις 19 του μήνα και θα επιστρέφαμε στις 22. Μέναμε στο ξενοδοχείο «Ρεγγίνα Παλλάς», όπου είχε υπογραφεί το 1938 η συμφωνία του Χίτλερ με τον Τσάμπερλεν, για μια «έντιμη ειρήνη» (εμένα μου λες;).

Ημουνα χαρμάνης για τσιγάρο και πρωί πρωί κατέβηκα στη ρεσεψιόν ν΄ αγοράσω κάνα πακέτο «Ασσο». Επεσα πάνω στον Βαγγέλη Ανδρουλιδάκη και τον Γιάννη Μαρίνο. «Είσαστε για μια πρέφα, ώσπου να πάμε για φαγητό;» ρώτησε ο Ανδρουλιδάκης. Ανεβήκαμε στο
δωμάτιό μου. Εβγαλα από τη βαλίτσα μου την τράπουλα. Ανακάτεψα. Εκοψε ο Μαρίνος. Μοίρασα.

«Πάσο» είπε ο ένας. «Πάσο» κι ο άλλος.

«Τα παίρνω». Ανοιξα τα χαρτιά μου και μέλωσα: είχα οχτώ καθαρές μπάζες! «Εφτά αχρωμάτιστα» έριξα το δόλωμα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο Κώστας Νικολόπουλος, ένας από τους ιδιοκτήτες του «Εθνους».

«Τα ΄μαθες;». «Τι να μάθω;». «... Καλώς τα δεχτήκαμε! Δικτατορία στην Ελλάδα!».

Μου ΄πεσε το ακουστικό απ΄ το χέρι! «Τι έγινε;», έκανε ανήσυχος ο Ανδρουλιδάκης. Εδωσα, με δυο λόγια, την είδηση. Ο Μαρίνος χλώμιασε. Ο Ανδρουλιδάκης πετάχτηκε προς το τηλέφωνο και ζήτησε να συνδεθεί με την κόρη του, που σπούδαζε στο Λονδίνο (ή το Παρίσι). Θυμάμαι τις δυο λέξεις που είπε, με λαχτάρα και αγωνία: «Παιδί μου!». Κατεβήκαμε και οι τρεις στο ισόγειο. Είχαν μαζευτεί εκεί γύρω όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι. Ζωηρές συζητήσεις, απόγνωση, «πληροφορίες» από το «Ράδιο Αρβύλα» για τη σύνθεση της δικτατορικής κυβέρνησης.

Την άλλη μέρα έφυγαν όλοι. Εγώ έμεινα.

Φοβόμουνα ότι θα με πιάσουν, γιατί είχα ανοιχτές παρτίδες με τη Δεξιά και τους αποστάτες! Ιδίως με τον Χρ. Αποστολάκο.

«Καλό κουράγιο», μου είπε ο Βασίλης Θασίτης και μου έδωσε 100 μάρκα. Ο Μαρίνος είχε μόνο ένα δεκάμαρκο. Μου το άφησε στη χούφτα, καθώς με αποχαιρετούσε. «Το ξενοδοχείο σου είναι πληρωμένο για τρεις νύχτες ακόμη», μου ψιθύρισε ο Θασίτης. Το πούλμαν με τους συναδέλφους ξεκίνησε για το αεροδρόμιο.

Μ΄ έπιασε απελπισία. Εκατσα σε μια πολυθρόνα και βάλθηκα να καπνίζω. Παφπουφ. Στο δεύτερο τσιγάρο μπήκαν στο ξενοδοχείο και με πλησίασαν πέντε έξι νεαροί Ελληνες φοιτητές, οργανωμένοι στη Νεολαία της Ενωσης Κέντρου. Ποιος τους είχε ειδοποιήσει; «Μάθαμε ότι δεν έφυγες και ήρθαμε να βοηθήσουμε...». Ξέρω ότι ζει στη Γερμανία ο παιδικός μου φίλος Αγγελος Μαρόπουλος...» είπα. «Βέβαια. Δουλεύει στην Ντόιτσε Βέλε και το σπίτι του είναι στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, κοντά στη Βόννη».

Την επομένη, είδα τον Αγγελο να με περιμένει στον σιδηροδρομικό σταθμό. Μαζί του, ο Γιώργος Βουκελάτος, ο Γιώργος Παπαδόπουλος και, νομίζω, ο Κώστας Νικολάου. Τα είχα χαμένα. Και από τα 110 μάρκα, μου είχαν απομείνει 32. Πήγαμε σε ένα «εστιατόριο». Μπουκιά και ερώτηση. Ερώτηση και απάντηση. «Τι έμαθες;». «Τίποτα». «Πιάσανε, λέει, τον Ψαθά». «Δεν έχω ιδέα».

Από μνήμη δεν πάω καλά. Αλλά την 21η Απριλίου 1967 τη θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Στιγμή με στιγμή. Και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Πώς να απαντάτε στα ενοχλητικά τηλεφωνήματα των τραπεζών

Κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο στις μέρες μας......:-)



ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.
- Ο ίδιος.
- Αγκαθούρα από την Kleftobank.
- Αριθμό ταυτότητας και πατρώνυμο, παρακαλώ;
- Για ποιον λόγο;
- Γιατί σκοπεύω να σας κάνω μήνυση, κυρία Αγκαθούρα. Για παρενόχληση.
- Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας δώσω τα στοιχεία μου.
- Δεν είμαι υποχρεωμένος τότε να σας απαντήσω. (κλείσιμο)


ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Εξαρτάται.
- Τι εννοείται «εξαρτάται»;
- Από το ποιος τον ζητεί.
- Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το τηλέφωνο του κ. Παπαδόπουλου;
- Πιθανότατα. Ποιος τον ζητεί;
- Αγκαθούρα. Από την Kleftobank.
- Τότε δεν είμαι ο κ. Παπαδόπουλος.
- Μπορώ να μιλήσω στον κ. Παπαδόπουλο;
- Αμα θέτε, εγώ θα σας εμποδίσω;
- Με συγχωρείτε, τι συμπεριφορά είναι αυτή;
- Αν ξαναπάρεις, να δεις που θα την έχω χειροτερέψει.

ΣΑΔΟΜΑΖΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.
- Ο ίδιος.
- Από την Kleftobank τηλεφωνώ, κύριε Παπαδόπουλε, Αγκαθούρα.
- Α, υπέροχα.
- Σχετικά με το δάνειό σας..
- Ναι, τι έπαθε;
- Εχετε καθυστερήσει 6 ημέρες την πληρωμή του.
- Και μία σήμερα 7.
- Πότε υπολογίζετε ότι θα μπορέσετε να καταθέσετε το ποσό;
- Οταν το καταθέσω, θα το δείτε στον υπολογιστή σας.
- Πρέπει να μου πείτε μια ημερομηνία.
- Δεν θέλω να σας πω. Θα το δείτε κατατεθειμένο.
- Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά.
- Βρε, άντε μου στο διάολο, που θα μου μάθεις και συμπεριφορά, αλογομούρα.
- Η συνομιλία μας, κύριε Παπαδόπουλε, καταγράφεται και θα μεταβιβαστεί στους υπεύθυνους.
- Και πώς θα τους πεις ακριβώς, κούκλα μου; «Με είπαν ******* στο τηλέφωνο επειδή κάνω το επάγγελμα μιας *******ς»; (κλείσιμο)

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- (Απαντάμε στο κινητό έχοντας δει το νούμερο τηλεφώνου) Ψησταριά το "Λιαστό Αγγούρι", λέγεται;
- (Το κλείνει η Αγκαθούρα, σαστισμένη.)
xD


GAY ACTIVIST ANTIMETΩΠΙΣΗ

- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ;
- Ο ίδιος.
- Αγκαθούρα από την Kleftobank.
- Aχ, κυρία Αγκαθούρα μου, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σας μιλήσω τώρα γιατί πεοθηλάζω και είμαι μπουκωμένος.

ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Ναι;
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Ναι;
- Με ακούτε, κύριε Παπαδόπουλε;
- Οχι.


ΚΑΨΩΜΕΝΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Σας ακούω.
- Αγκαθούρα από την Κleftobank.
- Καλησπέρα, κυρία Αγκαθούρα, σας περίμενα.
- Εγινε κάποια κατάθεση μήπως;
- Αχ, δυστυχώς, δεν πρόλαβα.
- Αύριο θα τα καταφέρετε;
- Να σας πω, τι φοράτε αυτή τη στιγμή;
- Συγγνώμη;
- Θα ήθελα να πάρετε το ακουστικό και να το ακουμπήσετε πάνω σας και σιγά-σιγά να το κατεβάσετε προς τα κάτω και μετά, με μία κίνηση, αργή, αλλά σταθερή, με τρυφερότητα και δυναμισμό συνάμα, να το σπρώξετε μέσα σας.
- Πώς μιλάτε έτσι, κύριε Παπαδόπουλε;
- Δεν είμαι ο Παπαδόπουλος, αλλά σε άναψα πουτανίτσα, ε;

πηγη: allostyle.blogspot.com